گسستگي حين تروما قويترين فاکتور ريسک ابتلاي افراد به PTSD
علاوه بر آسيبهاي جاني، جسماني و مادي، حوادثي همچون زمين لرزه و سيل منجر به آسيب هاي روانشناختي گوناگوني در مناطق حادثه ديده مي شود که ممکن است حتي پس از زمين لرزه ها وسيل هاي با شدت متوسط رخ دهد. اين آسيبهاي روانشناختي ناشي از اينگونه بحران ها ممکن است تا سالها باقي بماند و فرد و جامعه را تحت تاثير قرار دهد. شايعترين پاسخ رواني به حوادث تروماتيک، اختلال استرس پس از آسيب (PTSD)، اختلال افسردگي و اضطراب است. PTSD يک اختلال رواني است که ممکن است پس از تجربه ي يک رويداد آسيب زا (تروما يا رويداد تروماتيک) پديدار شود و علايم آن شامل افکار مزاحم، احساسات يا خواب هاي مرتبط با رويداد آسيب زا، پريشان شدن توسط يادآورهاي رويداد تروماتيک، دوري از نشانه هاي مرتبط با تروما، و افزايش پاسخ ستيز و گريز است. در يک فراتحليل که در برگيرنده ي 46 مطالعه بوده است، در 8/28 درصد بازماندگان زمين لرزه تشخيص PTSD داده شده است.
در حالي که ويژگي هاي شخصيتي افراد تا حدي مي توانند شيوع PTSD را تبيين کند، پريشاني روانشناختي (مثل گسستگي، بيش برانگيختگي و درماندگي) نيز در ايجاد بيشتر اين اختلال نقش دارد. يافته هاي پژوهش هاي گوناگوني نشان داده است که پريشاني روانشناختي در زمان حوادثي همچون زمين لرزه يا بلافاصله پس از آن و احساس ترس و درماندگي در حين آن فاکتورهاي مهمي در ظهور نشانه هاي PTSD هستند. علاوه بر اين، مطالعات نشان داده اند که ابتلا به PTSD به ميزان بالايي به عواملي همچون تهديد جان فرد، شدت رويارويي با بحران، مراقبتهاي انجام شده و حمايت هاي دريافتي پس از حوادث، سابقه ي تروماي پيشين و آسيب رواني پيش از بحران بستگي دارد.
حالت گسستگي (تجزيه) اشاره به داشتن تجربه ي گسستگي و جدايي از محيط پيرامون، کالبد جسماني، حالات هيجاني و روان خويشتن دارد. در انواع شديد، گسستگي ممکن است منجر به اختلالاتي در کارکردهاي منسجم هشياري، حافظه، هويت، هيجان و ادراك فرد تجربه کننده شود. شناخته شده ترين گونه ي اختلالات گسستگي، اختلال گسست هويت (نام پيشين: اختلال شخصيت چندگانه) است. نوعي از واکنش گسستگي که به طور خاص در حين رويداد آسيب زا (تروماتيک) يا بلافاصله پس از رويداد آسيب زا ظاهر مي شود، گسستگي حين آسيب(dissociation peritraumatic) ناميده ميشود. گسستگي حين آسيب شامل حالت هايي است که با کاهش آگاهي نسبت به پيرامون، اختلال در حافظه، ادراك تغييريافته، کرختي هيجاني، مسخ شخصيت و فراموشي همراه است. گسستگي حين آسيب نه تنها PTSD را پيش بيني مي کند بلکه در پژوهشهاي پيشين نشان داده شده است که قويترين پيشبيني کننده ي PTSD است. به نظر مي رسد پديده ي گسستگي که در حين حادثه ي آسيب زا تجربه ميشود، ممکن است در رمزگذاري، پردازش و يکپارچه سازي حافظه ي مربوط به تروما اختلال ايجاد کند. اين باعث چندپاره شدن حافظه و روايت رويداد آسيب زا در ذهن مي شود که موجب پيدايش PTSD و ساير اختلالات گسستگي مي شود.
بنابراين، يک سري از عوامل پيش از تروما، حين ترما و پس از تروما مي توانند استرس پس از سانحه در ماه هاي پس از حادثه را پيش بيني کنند. گسستگي حين تروما قويترين فاکتور ريسک ابتلاي افراد به PTSD در ماههاي پس از حادثه است. اين يافته با اين ايده که گسستگي، و احتمالا همچنين ترس، در زمان وقوع يک رويداد تروماتيک در رمزگذاري، پردازش و يکپارچه سازي خاطراتتروماتيک اختلال ايجاد مي کند و از اين طريق احتمال بروز PTSD راافزايش ميدهد، همخوان است.
با توجه به اين نتايج، به کارگيري راهبردهاي هدفمندتر براي سنجش اوليه ي بازماندگان در روزهاي پس از حادثه، طبقه بندي و اولويت بندي افراد بر اساس ريسک آسيب رواني براي دريافت کمکها و مداخلات روانشناختي توصيه مي شود. ن، افرادي که سطوح بالاتر گسستگي حين آسيب را گزارش کرده اند و همچنين آناني که بيشترين آسيب را از نظر تخريب خانه و دارايي ها متحمل شده اند و نيازمند کمکهاي خوراك، پوشاك و سرپناه هستند بيشترين ميزان آسيب پذيري نسبت به PTSD را دارند. از اين رو اين افراد ميبايست از نظر دريافت مداخلات پزشکي، روانشناختي و کمکهاي مادي و اسکان مناسبتر، در اولويت قرار گيرند.
@DrKhMohammadi
درباره این سایت